
Τα Χριστούγεννα είναι μια γιορτή που όλοι την περιμένουμε με μεγάλη λαχτάρα. Εκτός από τους πανέμορφους στολισμούς και τους Άγιους-Βασίληδες που μας ταξιδεύουν σε μέρη μαγικά και μας κάνουν να αισθανόμαστε και πάλι παιδιά, τα γλυκά είναι ένας ακόμα σημαντικός λόγος να ανυπομονεί κανείς να ‘ρθει αυτή η περίοδος του χρόνου.
Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα απ’ το να μοσχομυρίζει όλο το σπίτι από αυτά τα ζεστά αρώματα του χειμώνα, όπως κανέλα, πορτοκάλι, βανίλια, μοσχοκάρυδο. Πέρα όμως από τα λατρεμένα δικά μας γλυκά των εορτών όπως μελομακάρονα και κουραμπιέδες, υπάρχουν και κάποια γλυκά εξίσου νόστιμα που φτιάχνουν στο εξωτερικό και που σίγουρα αξίζει να τα δοκιμάσει κανείς.
Ας δούμε ποια είναι μερικά απ’ αυτά.
Το πανετόνε είναι το κλασικό χριστουγεννιάτικο τσουρέκι της Ιταλίας που χρησιμεύει και ως βασιλόπιτα. Είναι ένα Μιλανέζικο γλυκό που γευστικά κυμαίνεται ανάμεσα σε ψωμί και τσουρέκι. Έχει αφράτη υφή και είναι γεμισμένο με ζαχαρωμένα κομμάτια πορτοκαλιού, κίτρου και σταφίδες. Έχει σχήμα θόλου, είναι ψηλό και η φέτα σερβίρεται κάθετα κομμένη, συνοδευόμενη από λικέρ, ζεστό κρασί ή άλλα ζεστά ροφήματα. Η ιστορία λέει η αδερφή Ουγκέτα, μοναχή και μαγείρισσα ενός μοναστηριού, ήθελε να δώσει τροφή στους φτωχούς και άστεγους. Όμως μια φορά είχε λίγα υλικά και ήθελε να φτιάξει γλυκό να μοιράσει στους φτωχούς. Αντί να φτιάξει ψωμί, έβαλε αυγά, ζάχαρη σταφίδες και ψιλοκομμένα ξερά φρούτα και έκανε έτσι αυτό το γλυκό.
Είναι το παραδοσιακό γλυκό των Γάλλων που βρίσκεται πάντα στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Πρόκειται για έναν κορμό φτιαγμένο από παντεσπάνι και η βουτυρόκρεμα σοκολάτας και επάνω έχει έξτρα επικάλυψη σοκολάτας. Η όλη λογική είναι το γλυκό να μοιάζει με ξύλινο κούτσουρο Yule. Σύμφωνα με τις παραδόσεις, την μέρα αυτή οι Κέλτες έψαχναν για ένα κορμό δέντρου από οξιά, δρυ, φτελιά ή κερασιά για να τον κάψουν στο τζάκι (παρόμοιο έθιμο με το δικό μας χριστόξυλο).
Στα ισπανικά Κανάρια Νησιά τα Χριστούγεννα συνηθίζουν να τρώνε μικρά πιτάκια με γέμιση γλυκοπατάτας, αμυγδάλου ζωμό λεμονιού. Σερβίρονται πασπαλισμένα με ζάχαρη-άχνη. Ονομάζονται «truchas» (πέστροφες) λόγω του σχήματος του μισοφέγγαρου που έχουν.
To παραδοσιακό γλυκό των Ολλανδών. Είναι στην ουσία αμυγδαλόπαστα τυλιγμένη σε φύλλο σφολιάτας. Φτιάχνεται σε σχήμα κορμού, τελικού σίγμα και την ημέρα των Χριστουγέννων σε σχίμα όμικρον, συμβολίζοντας ένα στεφάνι. Είναι εύκολο στην προετοιμασία αλλά πολύ νόστιμο.
Πρόκειται για λαχταριστά, μικρά σοκολατένια μπισκότα γαρνιρισμένα με κρυσταλλική ζάχαρη. Έχουν βαθιές ρίζες στην ιστορία της Ελβετίας, καθώς σερβίρονταν από το 1700 σε γάμους και φεστιβάλ. Για την παρασκευή τους χρησιμοποιούν αλεύρι από αμύγδαλο, πράγμα που τους δίνει αυτή τη χαρακτηριστική τους γεύση.
Η πουτίγκα σοκολάτας αποτελεί γλυκό σύμβολο για την Αγγλοσαξονική κουλτούρα αλλά είναι και ένα γλυκό γνωστό σε όλο τον κόσμο. Έχει τις ρίζες της στη μεσαιωνική Αγγλία και παρά την ονομασία “plum pudding”, η πουτίγκα δεν περιέχει πραγματικά δαμάσκηνα λόγω της προ-βικτοριανής χρήσης της λέξης ” plums ” ως όρου για τις σταφίδες. Τα γλυκά μπαχαρικά είναι πολύ σημαντικά για την ανάπτυξη του χαρακτηριστικού πλούσιου αρώματος του και συνήθως παρασκευάζονται με σουέτ . Είναι πολύ σκούρο στην όψη. Το μείγμα μπορεί να υγρανθεί με χυμό εσπεριδοειδών, κονιάκ ή άλλο οινόπνευμα (ορισμένες συνταγές απαιτούν μαύρες μπίρες). Υπάρχει ένας δημοφιλής μύθος ότι η πουτίγκα πρέπει να παρασκευάζεται την 25η Κυριακή μετά την Τριάδα , να παρασκευάζεται με 13 υλικά για να αντιπροσωπεύει τον Χριστό και τους 12 αποστόλους και ότι κάθε μέλος της οικογένειας το ανακατεύει με τη σειρά του από την ανατολή προς τη δύση για να τιμήσει τους Μάγους και το ταξίδι τους προς αυτή την κατεύθυνση».
Τα γνωστά σε όλους μπισκότα βουτύρου με λιωμένες καραμέλες στο κέντρο. Η πιο γνωστή όμως παραλλαγή είναι αυτή του μπισκοτάνθρωπου. Πρόκειται για απλά μπισκότα βουτύρου ,τα οποία περιέχουν τζίντζερ και λιωμένες καραμέλες.
Παραδοσιακό χριστουγεννιάτικο ψωμί που έφτιαχναν οι νοικοκυρές 2-3 ημέρες πριν τα Χριστουγέννων. Η διαφορά με τα απλά ψωμιά είναι ότι αυτό περιέχει αποξηραμένα φρούτα και ξηρούς καρπούς και φέρει πλούσιο στόλισμα, “κεντίδια” όπως τα αποκαλούσαν, που συμβόλιζαν τις δυσκολίες του αγροτικού πληθυσμού.